همه چیز درباره کشتی‌های تانکری (نفتکش)

تانکرهای همه منظوره / برد کوچک

معمولاً تا 650 فوت (200 متر) طول دارند و دارای ظرفیت بین 10.000 تا 60.000  DWTهستند از آن‌ها هم برای تانکرهای نفت خام و هم تانکرهای فرآورده‌ها استفاده می‌کنند.

تانکرهای پاناماکس

معمولاً بین 650 فوت (200 متر) و 820 فوت (250 متر) طول دارند و دارای ظرفیت بین 60.000 تا 80.000 DWTهستند از آن‌ها هم برای تانکرهای نفت خام و هم تانکرهای فرآورده‌ها استفاده می‌کنند. این حداکثر اندازه نفتکشی است که می‌تواند از کانال پاناما عبور کند.

بحران سوئز در سال 1956 این نیاز را به ساخت ویژه کانال سوئز کمتر ضروری کرد زیرا مالکان کشتی به یافتن مسیرهای جایگزین نیاز داشتند، این امر باعث شد تا مالکان کشتی متوجه شوند که تانکرهای بزرگ‌تر کارآمدتر و مقرون‌به‌صرفه‌تر هستند؛ هر چه تانکر بزرگ‌تر باشد، ارزان‌تر می‌تواند محصول خود را حمل کند. این تانکرهای بزرگ – سوئزمکس، VLCC و ULCC بزرگ‌تر به دلیل نسبت بسیار زیاد خود به عنوان ابر نفتکش شناخته می‌شوند.

تانکرهای افرامکس

معمولاً حدود 790 فوت (240 متر) طول دارند و دارای ظرفیت بین 80000 تا 120000 DWT هستند از نفتکش‌های زیر 100.000 هم می‌توانند نفتکش‌های نفت خام و هم نفتکش‌های فرآورده باشند (این حداکثر اندازه کشتی است که از روش ارزیابی میانگین نرخ بار برای محاسبه نرخ حمل و نقل دریایی استفاده می‌کند).

سیستم AFRA (ارزیابی میانگین نرخ حمل و نقل)، به عنوان شکلی از طبقه بندی اندازه برای نفتکش‌ها، در سال 1954 توسط شرکت Shell Oil ایجاد شد. دلیل این سیستم این بود که مقامات مالیاتی درخواست تأیید سوابق صورت‌حساب داخلی مالکان کشتی را داشتند؛ این در نتیجه دشوار بودن اندازه‌گیری قیمت نفت هنگام شروع معامله در NYMEX (بورس تجاری نیویورک) بود. نام Aframax از اینجا آمده است.

تانکرهای سوئزمکس

به طور معمول حدود 900 فوت (275 متر) طول دارند و دارای ظرفیت بین 120.000 تا 200.000 DWT هستند و از آن‌ها فقط برای نفت خام استفاده می‌شود. نفتکش‌های بزرگ‌تر سوئزمکس اغلب به عنوان سوپرتانکر شناخته می‌شوند. (این حداکثر اندازه نفتکشی است که می‌تواند از کانال سوئز عبور کند).

تا سال 1956 تانکرهای نفت طراحی و ساخته شدند تا بتوانند از کانال سوئز عبور کنند؛ به همین دلیل است که کشتی‌هایی که می‌توانند از سوئز عبور کنند Suezmax نامیده می‌شوند.

حامل های بسیار بزرگ نفت خام  (VLCC)

VLCC (حامل‌های نفت خام بسیار بزرگ) و ULCC (حامل های نفت خام فوق‌العاده بزرگ) بزرگ‌ترین سازه‌های متحرک ساخته دست بشر در جهان هستند. برای نشان دادن ظرفیت‌های خود، آن‌ها می‌توانند معادل حدود 200.000 تا 320.000 DWT بشکه نفت حمل کنند.

حامل های نفت خام فوق العاده بزرگ (ULCC)

به طور معمول حدود 1350 فوت (415 متر) طول دارند و دارای ظرفیت بین 320.000 تا 550.000+  DWT هستند و از آن‌ها فقط برای نفت خام استفاده می‌شود. اغلب به عنوان سوپرتانکر شناخته می‌شود. تعداد زیادی از آن‌ها وجود ندارند زیرا برای بسیاری از بنادر و امکانات بسیار بزرگ هستند. همه  ULCCهایی که در دهه 1970 ساخته شده بودند، اکنون به دلیل اندازه نامناسب از بین رفته اند و امکانات بندری زیادی نمی‌توانند میزبان آن‌ها باشند. این روزها تعداد کمی از ULCC های باقی مانده بیشتر از 1312 فوت (400 متر) نیستند. وقتی به مقصد می رسند، بسیاری از سوپرتانکرها محموله نفت خود را به تانکرهای کوچکتری که خارج از بندر با آن‌ها مواجه می‌شوند، تخلیه می‌کنند.

طراحی و ساخت تانکر نفت

ساختن نفتکش‌ها به گونه‌ای که در صورت وقوع حادثه، پتانسیل تخریب محیط زیست را محدود کنند، برای هیچ کس شوکه کننده نیست. متأسفانه، حوادث مرتبط با تانکرهای نفتی تنها یک بار در زندگی اتفاق نمی‌افتند و هنگامی که اتفاق می‌افتند، تیتر خبرهای جهانی می‌شوند. برای مثال، نشت نفت اکسون والدز در سال 1989 از پوشش آلاسکا هنوز هم در خاطره بسیاری زنده است و ممکن است چهره صنعت حمل و نقل تانکرهای نفتی را تغییر داده باشد. به همین دلیل، قوانین سختگیرانه‌تری در مورد ساخت تانکرها و عملکرد آن‌ها در سراسر جهان اعمال شده است.

از سال 1996 به بعد، اکثر تانکر ها، مگر اینکه بسیار “کوچک” باشند، با بدنه دوبل یا یک جایگزین ساخته شده‌اند. بدنه دوبل در کشتی هنگام وقوع حادثه محافظت بیشتری در‌برابر نشت می‌دهد.

در واقع، کنوانسیون MARPOL (کنوانسیون بین‌المللی برای جلوگیری از آلودگی کشتی‌ها) تصریح کرده است که همه نفت‌کش‌های تک بدنه موجود، به غیر از آن‌هایی که کوچک هستند، باید با یک بدنه دوگانه مجهز شوند، در غیر این صورت از فعالیت خود برکنار می‌شوند. یک تانکر نفت به دلیل ماهیت محموله خود باید احتمال اشتعال و بروز آتش‌سوزی را نیز بسیار جدی بگیرد. به همین دلیل تانکرها از سیستم گاز بی اثر استفاده می‌کنند و در حالی که سوختن نفت به سختی انجام می‌شود، هنگامی که هوا تحت شرایط خاصی با بخار خود برخورد می‌کند، می‌تواند یک جو انفجاری ایجاد کند. بنابراین یک سیستم گاز بی اثر به منظور ایجاد یک وضعیت غیر قابل اشتعال در داخل یک مخزن درگیر می‌شود.

در حالی که باید از آتش‌سوزی به هر قیمتی اجتناب کرد، در صورت وقوع آتش‌سوزی، قایق آتش‌نشانی قابل اعتماد وارد عمل می‌شود تا شعله‌های آتش را خاموش کند. به غیر از طراحی دو بدنه، سایر ویژگی‌های نفتکش‌ها شامل این واقعیت است که محل اسکان خدمه، عرشه ناوبری، ماشین‌آلات پیشران و پمپ‌های بار (که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت) همگی در قسمت عقب کشتی قرار بگیرند.