سه مسیر اصلی کریدور شمال-جنوب (INSTC) شامل مسیر غربی (روسیه-آذربایجان-ایران-هند)، مسیر میانی یا ترانس خزر (روسیه-ایران-هند) و مسیر شرقی (روسیه-آسیای مرکزی-ایران-هند) هستند. در مسیر شرقی INSTC، بندر چابهار در جنوب شرقی ایران و در استان سیستان و بلوچستان اهمیت بسیاری دارد. این بندر تنها بندر ایرانی است که به طور مستقیم به اقیانوس هند دسترسی دارد و هزینه حمل و نقل دریایی کالا را کاهش میدهد. همچنین، در چارچوب توافقنامه ترانزیت سهجانبه بین ایران، هند و افغانستان که در تاریخ ۲۴ می ۲۰۱۶ میلادی امضا شد، هند با تلاشهای موفق خود، پروژه ترانزیت چابهار را از تحریمهای یکجانبه آمریکا مستثنی کرده است تا ایران و روسیه به عنوان دو کشور تحت تحریم، فضای تنفس و حیاتی داشته باشند.
از سوی دیگر، ایران ناراضی از عملکرد هند در اجرای تعهدات خود در توسعه بندر چابهار و همچنین مسیر راه آهن چابهار – زاهدان است و به همین دلیل، به سرمایه گذاری شرکتهای روسی و چینی در توسعه هر دو بندر شهید بهشتی و شهید کلانتری در منطقه آزاد تجاری-صنعتی چابهار (CFZ) علاقهمند است.
از میان سه مسیر مذکور، مسیر شرقی INSTC از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا این مسیر بخش شرقی و مناطق مرکزی روسیه را از طریق قزاقستان و ترکمنستان به بنادر جنوبی ایران، همچنین هند و کشورهای عربی در حاشیه جنوبی خلیج فارس، متصل میکند. مسیر شرقی INSTC با حرکت اولین قطار در تاریخ جولای ۲۰۲۲ میلادی به طور رسمی راهاندازی شده است. بنابراین، شاخه شرقی INSTC یک واقعیت است و در حال حاضر شش قطار در مسیر زمینی از روسیه به هند از طریق ترکمنستان و ایران فعالیت میکنند، که نشان دهنده افزایش تمایل به حمل و نقل ریلی از روسیه به هند است.
با امتدادی به نقشه ایران، میتوان مشاهده کرد که بندر چابهار در جنوب شرقی ایران، در استان سیستان و بلوچستان، به مقایسه با بندرعباس و تنگه هرمز، مسیر نزدیکتری برای روسیه و آسیای مرکزی برای دسترسی به ایران و هند فراهم میکند. با این حال، در خصوص بندر چابهار، نکات و ملاحظات زیر در نظر گرفته شده است:
بندر چابهار، به عنوان تنها بندر ایرانی با دسترسی مستقیم به اقیانوس هند، به عنوان «دروازه طلایی» به افغانستان و آسیای میانه شناخته میشود. در واقع، بندر چابهار اولین «بندر عمیق» ایران است. ایران در دهه اخیر توسعه بندر چابهار را در چارچوب «طرح ویژه توسعه مکران» پیگیری کرده است. این طرح شامل سه مرحله بلندمدت ۲۰۲۰، ۲۰۳۰ و ۲۰۴۰ است و ایران سرمایهگذاری بزرگی برای توسعه سواحل مکران و بندر چابهار در بخشهای اقتصادی، اجتماعی و نظامی-امنیتی انجام داده است. به نظر میرسد تلاش ایران برای اجرای پروژه ترانزیتی بندر چابهار جزو اهداف بلندمدت کشور برای تبدیل شدن به یک هاب ترانزیتی منطقهای است.
نقش و جایگاه بندر چابهار در زمانی که هند، ایران و افغانستان در تاریخ ۲۴ می ۲۰۱۶ میلادی در تهران توافقنامه سهجانبهای را برای توسعه بندر استراتژیک چابهار به عنوان یک نقطه کلیدی در “کریدور ترانزیتی و حمل و نقل افغانستان” امضا کردند، افزایش یافت. اخیراً هم ازبکستان به عنوان تنها کشوری که در آسیای مرکزی محاصره شده، به این توافق پیوسته است. پس از توافق سهجانبه ترانزیتی ایران، هند و افغانستان، ظرفیت ترانزیتی بندر چابهار از ۲/۵ میلیون تن به ۸ میلیون تن در سال افزایش یافت. در مرحله دوم توسعه، ظرفیت بندر چابهار به ۳۳ میلیون تن افزایش خواهد یافت. اگرچه پس از ظهور طالبان در افغانستان در ماه اوت ۲۰۲۱، این توافق به صورت موقت لغو شد، اما به تدریج این چالش حل شده و دولت طالبان در افغانستان در تلاش است تا از طریق پروژههای اقتصادی و ترانزیتی مانند پروژه ترانزیت چابهار، مشروعیت سیاسی داخلی و بینالمللی و وضعیت اقتصادی افغانستان را بهبود بخشد.
اگرچه در سال ۲۰۱۸، دولت دونالد ترامپ ایالات متحده را از توافق هستهای ایران (برجام) به طور یکجانبه خارج کرد، اما تلاشهای موفقیتآمیز لابی هند برای معافیت پروژه ترانزیت چابهار از تحریمهای یکجانبه آمریکا و «سیاست فشار حداکثری» دولت ترامپ (۲۰۱۸-۲۰۲۰) علیه تهران به نتیجه رسید. در واقع، هند به پروژه ترانزیت چابهار به عنوان بخشی از «استراتژی گردنبند الماس» در مقابل استراتژی «رشته مروارید» چین و همچنین برای دور زدن رقیب سنتی پاکستان، به ویژه برای مقابله با سرمایهگذاری عظیم چین در توسعه بندر گوادر پاکستان و همچنین کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) نگاه میکند.
تکمیل راهآهن شرق ایران یک محدودیت مهم در حمل و نقل سریع و آسان کالا و کانتینرها است. به همین دلیل، ترانزیت ریلی در مسیر شرقی کریدور ترانزیتی شمال-جنوب (INSTC) از روسیه و آسیای میانی به بندرعباس که با راهآهن سراسری ایران متصل است، انجام میشود. در حالی که فاصله بین بندرعباس و بندر چابهار حدود ۶۸۰ کیلومتر است، اگر دسترسی ریلی به بندر چابهار فراهم شود، ترانزیت از هند به افغانستان، آسیای میانه و مناطق شرقی روسیه با مسافت و هزینه کمتری انجام خواهد شد. ایران امیدوار است که پروژه ساخت و تکمیل ۶۲۸ کیلومتری راهآهن بندر چابهار تا زاهدان تا پایان سال تقویمی ۱۴۰۲ (مارس ۲۰۲۴) انجام شود.
ایران ناراضی است از عملکرد هند در اجرای تعهدات خود در توسعه بندر چابهار و راهآهن چابهار-زاهدان. در این زمینه، محمد مونسان، عضو کمیته دریایی مجمع تشخیص مصلحت نظام، در نقدی که ارائه کرده است، میگوید: “سفیر هند در تهران تاکید کرده است که تاکنون ۲۰ میلیون دلار از مجموع ۸۵ میلیون دلاری هزینهها در چابهار را پرداخت کردهایم! در حالی که چینیها اعلام کرده بودند که ۴۶ میلیارد دلار در بندر گوادر پاکستان سرمایهگذاری خواهند کرد و این مبلغ بعدها به ۵۴ میلیارد دلار افزایش یافت. این رقم، بزرگترین سرمایهگذاری خارجی در پاکستان از زمان استقلال این کشور است که برآورد میشود بین سالهای ۲۰۱۵ تا ۲۰۳۰، ۲ میلیون شغل ایجاد کند». ایران برای غلبه بر این چالش سعی در جذب سرمایه گذاران جدید به ویژه چین دارد. به نظر میرسد تهران امیدوار است با مشارکت و سرمایه گذاری چین بتواند پروژه ترانزیت بندر چابهار را به عنوان بخشی از پروژه کمربند و جاده تعریف کند.
درگیری در اوکراین، تحریمهای گسترده غرب علیه روسیه، محدودیتهای ترانزیت روسیه به سمت اروپای شرقی و افزایش تجارت و ترانزیت بین روسیه و هند، باعث شده است تا مسکو توجه جدیتری به کریدور ترانزیتی شمال-جنوب (INSTC) داشته باشد. همزمان با رشد چشمگیر حجم مبادلات و ترانزیت در مسیرهای غربی و میانی INSTC (مانند ترانس خزر)، شاخه شرقی INSTC در ماه ژوئیه ۲۰۲۲ با راهاندازی رسمی اولین قطار خود، آغاز به فعالیت کرد. در دسامبر ۲۰۲۲، راهآهن روسیه (RZD) همراه با راهآهن قزاقستان، ترکمنستان و ایران، تصمیم گرفتند در سال ۲۰۲۳ نرخ عوارض کانتینری را در مسیر شرقی کریدور شمال-جنوب را کاهش دهند.
به همین منظور، راهآهن روسیه در سال ۲۰۲۳ تخفیف ۲۰ درصدی را برای محمولههای کانتینری صادراتی و وارداتی از طریق مرزهای روسیه و قزاقستان در نظر خواهد گرفت. در صورتی که راهآهن شرقی ایران از سرخس به زاهدان و چابهار بهسرعت تکمیل شود، تخفیفهای ترانزیتی جدید در مسیر راهآهن شرق خزر میتواند حجم ترانزیت در بخش شرقی کریدور از طریق بندر چابهار را به طور چشمگیری افزایش دهد.
در تاریخ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۹، قرارداد سهجانبه بین منطقه اقتصادی لوتوس، سازمان منطقه آزاد انزلی و منطقه آزاد تجاری-صنعتی چابهار امضا گردید که نقش بسیار حائز اهمیتی در “مسیر چندجانبه” کریدور شمال-جنوب ایفا میکند. اما با بروز درگیری در اوکراین و محدودیتهای اقتصادی و ترانزیتی روسیه، مسکو توجه بیشتری به بندر چابهار معطوف نمود. زیرا بندر چابهار، به عنوان مسیر ترانزیتی کوتاهترین و کمهزینهترین در شرق، هزینه حمل و نقل کالا را از هند به روسیه به میزان یکپنجم کاهش میدهد. به نظر میرسد نگرانی ایران از روند مشارکت و سرمایهگذاری هند در بندر چابهار، فرصتی مناسب را برای سرمایهگذاری روسیه در کنار چین فراهم کرده است.
با هدف ایجاد بازارهای جدید و گسترش بیشتر برای بندر چابهار، ایران اقدام به ارائه مشوقهای تجاری متعدد در مناطق اطراف بندر چابهار جهت جذب سرمایهگذاری خارجی نموده است. در این راستا، منطقه آزاد تجاری-صنعتی چابهار (FTZ) ایجاد شده است که به ۹ منطقه عملیاتی تقسیم میشود. از این تقسیم بندی، ۲۶ درصد به بخش تجارت و خدمات، ۴۹ درصد به صنعت و ۲۵ درصد به اهداف گردشگری و مسکونی اختصاص دارد. بنابراین، زمینههای فراوانی برای مشارکت و سرمایهگذاری شرکتهای روسی در هر دو بندر شهید بهشتی و شهید کلانتری در منطقه آزاد چابهار وجود دارد. علاوه بر این، روسیه میتواند در ساخت و تکمیل خط ریلی چابهار-زاهدان-سرخس نیز مشارکت کند، همانطور که در ساخت ۱۶۴ کیلومتر راه آهن رشت-آستارا نیز مشارکت داشته است. بدون شک، اجرای پروژه راه آهن شرق ایران میتواند حجم مبادلات و ترانزیت بین روسیه، ایران و هند در مسیر شرقی کریدور جنوب-شمال INSTC را به طرز چشمگیری افزایش دهد.
نظارت بر فرآیند سوختگیری کشتیها با استفاده از هوش مصنوعی به نقل از ترید ویندز، مراکز بانکرینگ سوخت در روتردام،...
همکاری تایوان و دانمارک برای تولید سوخت سبز به نقل از tradewindsnews؛ شرکت ایورگرین به منظور دستیابی به سوخت صفر...
ساخت اولین کشتی کانتینری پاک جهان با سوخت هیدروژنی و پیشرانه بادی شرکت کشتیرانی Veer سفارش ساخت این کشتیها را...
ایجاد کریدور ترانزیتی از بندر صحار عمان تا پاکستان، مصر و هند به نقل از سایت پورت تکنولوژی؛ این خط...
افزایش ۴۳ درصدی سفارشات ساخت کشتی در کارخانههای چین طی ۶ ماه به نقل از ترید ویندز؛ قراردادهای جدید ساخت...
تکمیل ۱۳۰۰ کیلومتر نوار ساحلی جادهای جنوب کشور در همایش توسعه دریامحور که با حضور استانداران استانهای ساحلی، رئیس کمیسیون...